اثر همودیالیز بر میزان پراکندگی، پراکندگی اصلاح شده و پراکندگی ماکزیمم فاصله qt

مقدمه: مرگ ناگهانی قلبی در بیماران همودیالیزی طی ساعات بعد از دیالیز زمانی که ضربان های زودرس بطنی اتفاق می افتد، شایع است. میزان پراکندگی فواصلqt که نشانگر ناهمگونی در تحرک ناپذیری نواحی مختلف میوکارد است، به عنوان وسیله ای جهت شناسایی بیماران در خطر آریتمی وخیم و مرگ ناگهانی قلبی مورد استفاده قرار می گیرد. هدف این مطالعه تعیین اثر همودیالیز روی میزان پراکندگی فواصل (qtd) qt، پراکندگیqt اصلاح شده (qt cd) و ماکزیممqt اصلاح شده(qtc max) در بیماران تحت همودیالیز مزمن بود. روش کار: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی، اطلاعات48 بیمار مبتلا به esrf غیردیابتی ( 30مرد و 18زن) با متوسط سن (43±16) سال مورد بررسی قرار گرفت. الکتروکاردیوگرام 5-10 دقیقه قبل و بعد از دیالیز ثبت و همزمان سطح سدیم، کلسیم، فسفر، منیزیم و پتاسیم اندازه گیری شد. تعیین فواصلqt از روی الکتروکاردیوگرام هایی که سه برابر بزرگتر شده بود، با استفاده از کالیپر صورت گرفت. طی همودیالیز بجز سدیم هپارین و کلرید سدیم ایزوتونیک و هیپرتونیک داروی دیگری مصرف نشد و داروهای مصرفی بیماران شامل داروهای دیژیتال، پایین آورنده فشار خون و بتابلوکرها، تغییر داده نشد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: نتایج نشان می دهد که qtcmax از434±12.88 ms قبل از دیالیز به 443±21.33ms بعد از دیالیز افزایش یافته است (p<0.001). همچنین میزانqtd وqtcd به ترتیب نشان دهنده افزایشی از55.87±7.53ms و 61.18±7.43ms قبل از دیالیز به 68.79±1032ms 61.27±9.09ms بعد از دیالیز بود (p<0.001). %33.33 بیماران قبل و %47.90 بعد از دیالیز دارای qtc max بالای440ms بودند. نتیجه گیری: همودیالیز باعث افزایش شاخص های الکتروکاردیوگرافیک(qtcmax, qtcd, qtd) در بیماران با نارسایی کلیه می شود و می توان گفت ناهمگونی در رپولاریزاسیون ناحیه ای بطنی طی دیالیز افزایش می یابد